Alan Wake 2 recensie

Ons oordeel

Remedy's brutaalste experiment tot nu toe is een prachtige storm van surrealistische verhalen en werkelijk angstaanjagende survival-horror.

Game Geek HUB staat voor je klaarOns ervaren team besteedt vele uren aan elke beoordeling, om echt tot de kern te komen van wat voor u het belangrijkst is. Lees meer over hoe we games en hardware evalueren.

handheld gamen

Wat is het? Een surrealistisch survival-horror-vervolg dat ook aansluit bij de andere eerdere games van Control en Remedy.
Datum van publicatie 27 oktober 2023
Verwacht te betalen $ 50/£ 40
Ontwikkelaar Remedie-entertainment
Uitgever Epische gamespublicatie
Beoordeeld op Nvidia Geforce RTX 3080, AMD Ryzen 9 5900X, 32 GB RAM
Stoomdek N.v.t
Koppeling Officiële site

In de eerste speelbare momenten van Alan Wake 2 bestuur je een naakte, kalende man van middelbare leeftijd die in verwarring door een bos strompelt. Na een paar seconden naar zijn harige billen te hebben gestaard terwijl ik hem rondleidde, drong het tot me door dat dit niet de typische videogame met een groot budget zou worden.

Zelfs volgens Remedy's eigenzinnige normen is Alan Wake 2 eigenzinnig. Je zou het zelfs genotzuchtig kunnen noemen, omdat het zich met alle vreemde ideeën bezighoudt. Terwijl we een knipogende metareis door alle hoeken van de geschiedenis van de studio weven, voelt het soms alsof je ziet hoe Remedy high wordt van zijn eigen dampen.

Dat is precies wat het zo boeiend briljant maakt.

De game begint 13 jaar na de verdwijning van schrijver Alan Wake aan het einde van de eerste game, na zowel zijn voortdurende pogingen om te ontsnappen aan de mysterieuze Dark Place – een dimensie van een psychologische nachtmerrie – als het onderzoek van de nieuwe hoofdrolspeler Saga Anderson, een FBI-agent die is gestuurd naar het slaperige stadje Bright Falls om de daders achter een reeks rituele moorden te vinden. Je speelt als beide personages, elk volgt hun eigen verhaallijnen die parallel lopen en met elkaar verweven zijn, en je kunt op vaste punten tussen de personages wisselen, zodat je de twee reizen in je eigen unieke volgorde kunt ervaren.

Hoewel het verhaal vrijwel ononderbroken verdergaat vanaf de eerste game, voelen de zaken tonaal heel anders aan in Bright Falls. Alan Wake was het soort spel dat ik eerder griezelig dan eng zou noemen; Alan Wake 2 is een echte survival-horror, vol brutale ontmoetingen, nagelbijtend spannende duiktochten in de duisternis en verrassend bloederig geweld. Voor zowel Saga in de echte wereld als Alan in de Dark Place betekent in leven blijven dat je je munitie en middelen moet beheren en zorgvuldig lichtbronnen moet inzetten om de monsterlijke Taken op afstand te houden en hun schimmige verdedigingswerken weg te branden.

Licht amusement

Remedy's laatste game Control was een chaotische machtsfantasie, waarbij elk gevecht een maalstroom was van geweervuur, superkrachten en alle natuurkundige objecten die in jouw omgeving durfden te bestaan. Alan Wake 2 is daarentegen een spel van spanning en ontspanning; lange perioden van stilte, angst opbouwend, onderbroken door korte uitbarstingen van geweld en paniek. Briljant impactvol, bevredigend vuurgevecht helpt die structuur te zingen: als je de zwakke plek van een Taken raakt, weet je dat echt, terwijl het dreunende schot weerklinkt, rokerige schaduwen uit de wond schieten en het wezen terugdeinst. Dat wil zeggen, totdat hij zijn schouders ophaalt nadat de helft van zijn torso is weggeschoten en weer op je af begint te komen.

Het eerste spel had een heel specifiek en bevredigend ritme: ontwijken, fakkel schieten, herhalen. Alan Wake 2 beschikt technisch gezien over dezelfde mechanismen, maar ze sluiten niet zo soepel op elkaar aan, waardoor het soort flow-status wordt voorkomen dat mogelijk was in zijn voorganger. De focus ligt in plaats daarvan op het scherp houden van uw geest en het laten werken voor uw momenten van rust. Voor mij waren de meest angstaanjagende vijand in het spel uiteindelijk de wolven die op de loer lagen in het bos buiten Bright Falls. Ze zijn niet eens zo monsterlijk, en ze hebben niet zoveel om neer te leggen, maar de manier waarop ze je achtervolgen – je omcirkelen in het struikgewas, op zoek naar een opening om op je af te springen, voordat ze zich weer uit het zicht terugtrekken tot hun volgende kans – leidt tot wonderbaarlijk gedenkwaardige kat-en-muisspelletjes.

Remedy kent actie: ze maken creatieve, bevredigende gevechtssystemen sinds Max Payne uit 2001.

Remedy kent actie: ze maken creatieve, bevredigende gevechtssystemen sinds Max Payne uit 2001. Wat echter soms wel blijkt, is dat ze niet zo ervaren zijn met de bredere ervaring van survival-horror. De lange perioden van stilte voordat er een gevecht uitbreekt, zorgen voor een prachtige sfeer en spanning, maar ze geven je veel gelegenheid om te speuren, waardoor je te goed uitgerust raakt en je te veel tijd besteedt aan het rommelen met je beperkte voorraadruimte wanneer je wordt liever geconfronteerd met onbegrijpelijke verschrikkingen.

Als er vijanden arriveren, heeft het spel vaak moeite om ze op een interessante manier in te zetten. Ontmoetingen zijn altijd spannend, maar ze kunnen het gevoel hebben dat ze zonder pardon op je pad worden gezet om ervoor te zorgen dat je iets te doen hebt, vreemd genoeg losgekoppeld van de wereld om hen heen. Niet-baasvijanden worden niet echt geïntroduceerd of opgebouwd, of krijgen geen sterke band met de omgeving. Afgezien van een zeer verontrustend wezen uit de late game zijn het meestal dezelfde bezeten burgers als in de eerste game, en dat kunnen ze ook doen. voel me een beetje niet gaar vergeleken met de menagerie van verschrikkingen in bijvoorbeeld de recente Resident Evil-games. Zelfs de DLC met Alan Wake-thema van Control had een meer groteske en visueel opwindende kijk op waar de Dark Presence iemand in zou kunnen veranderen.

Schaduwspel

Maar zelfs als de survival-horror-elementen niet altijd volledig compleet aanvoelen, is dat veel minder een probleem dan je zou denken, omdat de actie eigenlijk maar een deel is van wat hier wordt aangeboden. Waar Remedy zich meer mee bezighoudt in Alan Wake 2 is het vertellen van verhalen, en het is een van de meest fascinerende, vreemde en creatief vertelde verhalen die ik ooit in een videogame heb meegemaakt.

Net als in de eerste game worden de horror en waanzin die Bright Falls overspoelt, aangedreven door een kwade kracht die meelift op kunst en fictie en de werkelijkheid vervormt tot wat past bij het verhaal dat het volgt. Het is een prachtig excuus voor het spel om absurde meta te krijgen, waardoor de grenzen vervagen tussen het verhaal dat het spel je vertelt, het verhaal dat Alan heeft geschreven en verwijzingen naar onze eigen wereld en Remedy's eerdere games. Wat is het echte achtergrondverhaal van Saga en de andere nieuwe personages, en wat is er veranderd om ze betere spelers in een horrorverhaal te maken? Hebben echte gebeurtenissen de fictie geïnspireerd, of heeft de fictie met terugwerkende kracht de echte gebeurtenissen gecreëerd? Zijn dit überhaupt echte mensen, of volledig fictieve constructies?

Het kan zeker overspannen en ingewikkeld zijn, maar er schuilt een soort aanstekelijk enthousiasme in de huisstijl van Remedy, en dat is hier duidelijker dan ooit. Het spel barst van de ideeën en wil je ze allemaal laten zien, allemaal samengevoegd tot één glorieus boeiende kluwen. Dit is een spel waarin de echte creative director, Sam Lake, het gezicht geeft aan een personage genaamd Alex Casey, een FBI-agent in de echte wereld, maar ook een incarnatie van Max Payne, en een personage uit een boek geschreven door Alan Wake en een film gebaseerd op dat boek, waarin hij wordt gespeeld door de echte Sam Lake die in een talkshow verschijnt om over de rol te praten, terwijl Alan een moordmysterie over Alex Casey schrijft en ervaart dat mogelijk ook met de werkelijke Alex Casey is gebeurd. . En dat is nog maar het oppervlak.

Ik had niet verwacht dat een van de meest fascinerende en verontrustende kleine mysteries van het spel zou beginnen met een lokale radiopresentator die de beef jerky-sponsoring van zijn show aankondigde.

Wat het allemaal aan de goede kant van plezier houdt in plaats van pretentieus, is hoe bereid Remedy is om zijn grote ideeën met een lach te onderstrepen. Alan Wake 2 is beangstigend en op de serieuze momenten sfeervol en dramatisch, maar het is ook de grappigste game die ik dit jaar heb gespeeld. Het is briljant goed in het vinden van de humor, zowel in overdreven absurditeit – zoals een muzikale reeks die je moet zien om te geloven – als in de rustige en zeer persoonlijke eigenaardigheden van een kleine stadsgemeenschap. Op zijn best combineert het horror en komedie rechtstreeks met elkaar. Ik had niet verwacht dat een van de meest fascinerende en verontrustende kleine mysteries van het spel zou beginnen met een lokale radiopresentator die de beef jerky sponsoring van zijn show aankondigde ('smaken omvatten gerookte hickory, teriyaki, en hickory gerookte teriyaki').

Het wordt ook enorm verbeterd door de vele creatieve technieken die de game gebruikt om zijn verhaal te vertellen. In plaats van je gewoon te laten zitten en je naar tussenfilmpjes te laten kijken, experimenteert het voortdurend met nieuwe manieren om je erbij te betrekken. Briljant vreemde live-actiescènes worden overal afgewisseld, vaak elegant verwerkt in sequenties in de engine. Het detectivewerk van Saga bestaat uit het maken van je eigen onderzoeksprikborden, het vastzetten van verhaalelementen en aanwijzingen die je ontdekt in verbonden netwerken van feiten en speculaties die je helpen de punten tussen ogenschijnlijk uiteenlopende gebeurtenissen te verbinden. Radiofragmenten, publieke tv-commercials, foto's, originele liedjes, pagina's uit Alan's manuscript en meer voegen kleur en details toe - op een gegeven moment kun je zelfs neerstrijken in een spookachtige bioscoop en een volledige korte horrorfilm in het Fins bekijken. Je wordt simpelweg overspoeld met coole dingen om naar te kijken, te luisteren en mee te communiceren, allemaal onderdeel van één groot, vreemd tapijt.

duivelse multiplayer

Zelfs de mogelijkheid om tussen de twee personages te wisselen, wordt een belangrijk onderdeel van hoe je het verhaal ervaart. In eerste instantie deed ik deze optie af als een gimmick, maar hoe verder je in de reis van elk personage komt, hoe meer je fascinerende verbanden tussen hen ontdekt die het doel van de monteur duidelijker maken. De favoriete symboliek van het spel – loops, dubbelgangers, duisternis en licht – zijn in beide altijd aanwezig, maar naarmate je meer specifieke parallellen vindt, ervaar je je eigen persoonlijke volgorde van onthullingen en wendingen.

Finse lijn

Het draaide perfect soepel op mijn relatief krachtige pc (RTX 3080, Ryzen 9 5900X, 32 GB RAM), maar alleen met een mix van gemiddelde en hoge grafische instellingen.

Het kan zeker geen kwaad dat dit alles met zoveel visueel vakmanschap en flair wordt gepresenteerd. Het gebruik van licht en schaduw is niet zo opvallend als dat van de eerste game in 2010, maar het is een echte technische krachtpatser uit 2023. De fantastisch gedetailleerde graphics zijn overal indrukwekkend, vooral de animatie van de personages, wier uiterlijk zo realistisch is, en hun bewegingen en gezichtsuitdrukkingen zo geloofwaardig, dat de game in staat is om in-engine-interacties vrijwel naadloos te combineren met live actiescènes. De aanbevolen specificaties zijn echter zeker intimiderend: het draaide perfect soepel op mijn relatief krachtige pc (RTX 3080, Ryzen 9 5900X, 32 GB RAM), maar alleen met een mix van gemiddelde en hoge grafische instellingen, waarbij ray-tracing werd ingeschakeld uitgeschakeld en AI-opschaling helpt aan de resolutiekant. Ik moet me afvragen hoeveel spelers er daadwerkelijk zijn die over de hardware beschikken om deze beelden op hun best te ervaren.

Naast het visuele spektakel van dit alles, is het niet altijd gemakkelijk om vast te houden aan de draad van wat er feitelijk gebeurt in Alan Wake 2 en waar het verhaal naartoe gaat. Het is onvermijdelijk dat een verhaal dat voor de helft wordt verteld in een realiteit die wordt verdraaid tot fictie, en voor de helft in een psychologische nachtmerriewereld, niet helemaal de typische A-naar-B-naar-C-plotstructuur volgt, en de manier waarop het put uit elementen van niet alleen de eerste game en de spin-off ervan, maar ook Control, Max Payne en zelfs in kleine mate Quantum Break, zullen het moeilijk maken voor iedereen die niet op de hoogte is van de backcatalogus van Remedy om bij te blijven. Vaak kun je beter met de stroom meegaan dan te diep proberen de letterlijke volgorde van de gebeurtenissen te ontleden. Hoewel er zeker genoeg is om uit te zoeken en naar te zoeken in een tweede playthrough, werkt het net zo goed als een achtbaan. rit van de verbeelding zoals bij een horrorthriller.

Waar Control het idee van een gedeeld Remedy-universum aanwakkerde, geniet Alan Wake 2 ervan, en in sommige opzichten voelt het als het begin van iets groters. Al die extra kennis wordt gebruikt om prachtige nieuwe diepte en textuur toe te voegen aan de Alan Wake-mythologie – de koude en bureaucratische benadering van het bovennatuurlijke die het Federal Bureau of Control met zich meebrengt, helpt vooral om de gebeurtenissen in Bright Falls te verankeren in een soort bredere realiteit. . En in deze samenloop van al hun games voelt het alsof Remedy's persoonlijkheid helderder dan ooit naar voren komt. Het viel mij vooral op hoe onbeschaamd Scandinavisch het spel is. Remedy is gevestigd in Finland, en hoewel dat altijd de verhalen die het vertelt heeft beïnvloed, stonden de Amerikaanse inspiraties tot nu toe op de voorgrond. Alan Wake 2 speelt zich misschien nog steeds af in Washington, maar deze keer is het evenzeer een spel over de Finse cultuur en de Noorse mythologie als een eerbetoon aan Twin Peaks en Stephen King.

Dat voelt als een symptoom van een remedie die zelfverzekerder en onafhankelijker is dan ooit, en dat is iets dat de hele ervaring van Alan Wake 2 kleurt. Dit is een studio met een werkelijk uniek perspectief, die zich overgeeft aan al zijn wildste ideeën en grootste ambities. , en hoewel je het niet gefocust of ingetogen kunt noemen, is het een glorieuze wildgroei aan surrealistische horror om te verkennen. Het komt zelden voor dat een game van deze omvang zo volledig zichzelf mag zijn, en het resultaat is een ervaring die je bijblijft lang nadat je elke angstaanjagende ontmoeting, goedkope manuscriptpagina en eigenzinnige lokale tv-commercial hebt gezien die het te bieden heeft. .

Remedy's brutaalste experiment tot nu toe is een prachtige storm van surrealistische verhalen en werkelijk angstaanjagende survival-horror.