Diablo3 recensie

Ons oordeel

Het is een veranderd spel, maar het is nog nooit zo spectaculair leuk geweest om te spelen, of zo creatief om aan te sleutelen.

Game Geek HUB staat voor je klaarOns ervaren team besteedt vele uren aan elke beoordeling, om echt tot de kern te komen van wat voor u het belangrijkst is. Lees meer over hoe we games en hardware evalueren.

Ik moet dit beginnen met een waarschuwing, daarna een kleine driftbui, een paar beledigingen en een vleugje paranoia. Excuses aan degenen onder jullie die al weten wat ik ga zeggen en het goed vinden of helemaal in woede uitbarsten - jullie kunnen dit gedeelte overslaan.

Diablo 3 is alleen online te spelen. Je kunt het alleen of samen spelen, maar geen van beide modi werkt als de servers van Blizzard offline zijn, en geen van beide modi is leuk als de servers van Blizzard traag zijn. In de zes dagen dat ik het speelde, werd de verbinding twee keer verbroken en ondervond ik vijf keer een onspeelbare vertraging, telkens wanneer mijn eigen internetverbinding prima werkte. Soms waren de servers urenlang offline.

Dat is zielig. Er zijn geldige redenen om multiplayer-personages te dwingen online te spelen, maar geen enkele om een ​​volledig offline singleplayer-modus uit te sluiten. Als je geen verbinding hebt waarop je betrouwbaar multiplayer-spellen kunt spelen, koop dan geen Diablo 3. Sla de rest van deze recensie over. Blizzard heeft ervoor gekozen je volledig uit te sluiten, en ik ben echt pissig door de vijandigheid en ongevoeligheid van die beslissing.

Voor de rest van ons is het de moeite waard om te weten dat de prijs van $ 60/£ 45 voor Diablo 3 niet betekent dat je het altijd kunt spelen. Het spel zelf zou fenomenaal goed moeten zijn om dit alles de moeite waard te maken.

De Diablo-spellen zijn vereenvoudigde RPG's van bovenaf: je klikt op een monster en je man slaat hem met een bevredigende klap. Als je me had gevraagd wat de herhaling bovendien dwangmatig maakte, zou ik twee dingen hebben gezegd: de pijnlijk moeilijke keuzes in welke vaardigheden je moet kiezen elke keer dat je een level omhoog gaat, en de opwinding van het vinden van een fantastisch zeldzaam item.

In Diablo 3 zijn beide dingen verdwenen.

Je maakt nooit permanente keuzes over je karakter. Elke keer dat je een level omhoog gaat, krijg je toegang tot een nieuwe vaardigheid, en deze pas je in een steeds groter aantal vakjes. Uiteindelijk kun je er zes tegelijk uitrusten, en tussen de gevechten door kun je een twintigtal vaardigheden in die slots stoppen. Elke Wizard van niveau 30 heeft toegang tot dezelfde vaardigheden als elke andere Wizard van niveau 30, de verschillen zijn slechts een kwestie van wat ze momenteel hebben uitgerust.

Het duurt een tijdje voordat je scala aan mogelijke vaardighedencombinaties interessant wordt, vooral als je je niet realiseert dat er een verborgen optie is om enkele van de verbijsterende beperkingen op wat je kunt combineren op te heffen. Maar als dat zo is, ongeveer twee uur later, wordt het zover Echt interessant.

Elk niveau hoger brengt een nieuwe vaardigheid of twee met zich mee, en elke nieuwe vaardigheid kan de basis vormen voor tientallen verschillende karakterbuilds. Experimenteren met nieuwe vaardigheden, en strategieën bedenken om deze te combineren met de anderen, is het spel. Een ogenschijnlijk zwakke vaardigheid spoort je soms aan om het te proberen met anderen die je op de plank hebt liggen, en een geheel andere speelstijl te ontdekken die op zijn eigen manier werkt. En een krachtige mix vermengt zich soms met iets dat je al uren gebruikt, waardoor een spectaculaire nieuwe tactiek ontstaat.

Als tovenaar hield ik het graag bij een reeks gebiedseffectspreuken die enorme mobs bevriezen en verbrijzelen. Maar toen ik eenmaal Disintegrate had, een magische doodsstraal die hele rijen vijanden tegelijk doorsnijdt, kon ik een aantal van de anderen dumpen om me te concentreren op overlevingskansen: teleportatie, onkwetsbaarheid en reactief ijspantser om aanvallers te koelen. Het geeft ongelooflijk veel voldoening als zo'n nieuwe aanpassing effectief blijkt te zijn en je speelstijl uiteindelijk als een uitvinding voelt.

geest in gta v-locatie

Een deel van de reden daarvoor, en een groot deel van de essentie en complexiteit van dit systeem, zit in de runen. Net als vaardigheden worden ze ontgrendeld op vooraf bepaalde niveaus. Maar ze bieden een optionele aanpassing aan een vaardigheid die je al hebt. Ik kan Disintegrate aanpassen om met beide handen tegelijk te vuren, waardoor een breder pad van doelen wordt geraakt, of ik kan het in één straal kanaliseren terwijl kleinere stralen alles wegschieten dat in de buurt van me komt terwijl ik schiet. Beide zijn enorm krachtig in verschillende situaties, en ik vond het leuk om uit te zoeken welke goed samenging met andere vaardigheden.

Op een gegeven moment is het verschil tussen jouw tovenaar en de mijne niet jouw tovenaar, maar jij. De vaardigheids-/runecombinaties die je uit de miljarden mogelijkheden hebt gekozen, zijn een uitdrukking van iets heel persoonlijks aan de manier waarop je graag speelt, en dat maakt het gemakkelijk om eraan gehecht te raken.

goed pc-stuur

Het is een fascinerend testlaboratorium voor vaardigheidscombinaties, maar wat het meer dan een intellectuele oefening maakt, is het gevoel van macht. Ik zei dat de Diablo-spellen gaan over het slaan van een monster met een bevredigende klap - de rest van de serie, de rest van het genre, is nu volkomen overtroffen. Elke Diablo 3-klasse biedt verbazingwekkend tastplezier.

De Barbaar is overtuigend fysiek: al zijn aanvallen vergen enorme inspanningen en een schokkende impact. Wanneer ze verbinding maken, worden monsters niet alleen omvergeworpen: ze worden beschoten, onthoofd en verscheurd.

De Tovenaar voelt als een elektrische ontploffing: elke knetterende energiestoot geeft het gevoel dat er iets opgeborgen wordt vrijgegeven, in vijanden die spasmen, zwart worden en splijten.

De Demon Hunter is een achterwaartse tacticus, die met geweld het slagveld herschikt, zodat alles gevangen blijft in een verdwaasde klomp, om te worden afgeslacht met een sputterende stroom van vuur.

De Monnik is een menselijk projectiel, dat op elke vijand verschijnt met een vuist al in hun vlees, en vervolgens door de rest van de menigte heen schiet in een ritmische flits van precisieslagen en bloedregens.

En de Witch Doctor spuugt vlammende vleermuizen.

Het gaat zowel om het geluid als om het uiterlijk: het geluid van elke aanval wordt perfect beoordeeld om iets opwindends krachtigs te suggereren. Ze veranderen zelfs afhankelijk van de Rune die ze aanpast: een explosieve voor de Wizard's Shock Pulse voegt een zacht oplaadgeluid toe vóór elke release, wat duidt op een onzichtbare lading kracht.

En het gevoel is meer dan esthetisch. De meeste vaardigheden van Diablo 3 zijn zeer gespecialiseerd, in sommige situaties nutteloos, maar in andere verwoestend. Pas er vier of vijf toe op de juiste soort vijand in de juiste volgorde, en het effect is spectaculairder destructiever dan alles wat ik in een spel als dit heb gezien. Legers worden uiteengereten, hele rijen ontploffen, bloed vult de lucht, de aarde schudt. Als zo'n aanblik het resultaat is van een constructie die je persoonlijk hebt ontworpen, is dat een voldoening als geen ander.

Vreemd genoeg gebruiken slechts een handvol van deze vaardigheden het wapen in je hand daadwerkelijk. Bij het ontwerpen van deze ingewikkeld configureerbare schadestormen had Blizzard geen ruimte om te integreren wat je vasthoudt. Drie van de klassen zwaaien zelfs nooit met hun wapen - het bestaat alleen als een abstract schadegetal om hun effectiviteit te vermenigvuldigen. Voor een tovenaar is een boog hetzelfde als een staf.

Ook voor andere items is het moeilijk om je druk te maken over de banale statistieken die ze bieden. Je vindt steeds betere uitrusting, en daar zit een inherente verslavende werking aan, maar de opwinding om iets werkelijk opmerkelijks te vinden is bijna verdwenen. Er is lang niet genoeg variatie in het type of de effectiviteit van wat je aantreft, en de betekenis van statistieken is nogal abstract: +93 kracht heeft geen effect op de stootschade van een monnik, omdat dat niet haar 'primaire kenmerk' is.

De enige plek waar ik dramatisch betere items vond, was in het nieuwe veilinghuis, dat ook op maat lijkt te zijn gebouwd om de spanning van het vinden van iets goeds in de game te vernietigen. Met zo'n enorme spelersbasis hebben honderden mensen natuurlijk het absoluut beste item gevonden voor iemand van jouw klasse en niveau, en natuurlijk heeft die overvloed aan aanbod het allemaal betaalbaar gemaakt. Op elk niveau kon ik met kleingeld een wapen kopen dat twee keer zo krachtig was als het beste dat ik had gevonden. En de enige keer dat ik het deed, werd de buit urenlang irrelevant.

Blizzard is van plan om je binnenkort items voor echt geld te laten kopen en verkopen, maar die functie is nog niet beschikbaar. Ik ben niet langer bang dat het de opwinding van het vinden van je eigen buit zal ondermijnen – er valt niet veel meer te ondermijnen. Het is gewoon niet meer de kern van Diablo. Maar gelukkig is er genoeg om het te vervangen.

Behalve het nivelleren, daar is een gevoel van ontdekking en beloning terwijl je Diablo 3 speelt. Het komt uit de wereld. Elk van de vier acts is een nieuw land om te verkennen, en elk land bestaat uit uitgestrekte, prachtige plekken.

De soft-focus texturen en krabbelige details geven vaak het gevoel alsof je op de best mogelijke manier door concept art loopt. Elke regio bruist van een nieuwe kleur: herfstvelden, oogverblindend zand, brandende putten en meer exotische thema's die ik niet kan bederven.

Zweinstein erfenis dogweed en deathcap

Elke keer dat er een druppel valt, is het onderstaande beeld verbluffend. Soms is het gewoon een prachtig landschap, maar later zijn er uitgestrekte steden en achtergronden van actie en geweld die laten zien dat er meer aan de hand is in de wereld dan je eigen zoektocht. Het is een voortdurend plezier voor de digitale toerist, en deze adembenemende omgevingen geven je reis een gevoel van drama en avontuur dat de serie niet altijd heeft gehad.

Om dat gevoel nog verder te versterken, is er een reeks interessante scènes die je tussen de doelstellingen door kunt tegenkomen. Een opvallend lijk, een cryptisch briefje, een eenzame grafsteen of een door land omgeven scheepswrak kan leiden tot een gebeurtenis: een klein geïsoleerd verhaal dat meestal eindigt in een gruwelijke aanval van wezens.

Diablo 3 heeft nooit genoeg afschuwelijke dingen om naar je toe te gooien, en de variatie is verbazingwekkend. Elke act, en soms elke zone, wordt gedomineerd door verschillende soorten wezens die je nog nooit eerder hebt gezien, allemaal verschrikkelijk en vermakelijk om op een andere manier te vechten. Het is niet moeilijk om een ​​monster er 'hels' uit te laten zien, maar het is indrukwekkend hoeveel nieuwe en steeds gekker wordende manieren waarop Diablo 3 het voor elkaar krijgt.

Hoe stekelig, gemeen en hard de verschrikkingen ook zijn, ze zijn altijd bevredigend om te doden. En sommige hebben leuke kleine trucjes. Reusachtige gieren cirkelen rond en weigeren binnen aanvalsbereik te duiken totdat je bezig bent met iets anders te vechten. Reuzenwespen spugen stromen van hun jongen naar je, langzaam maar niet te stoppen, waardoor je gedwongen wordt te ontwijken. Baaswezens kunnen rotswanden oproepen waar ze maar willen, waardoor ze je aanvallen blokkeren en soms opzettelijk jullie tweeën insluiten, mano-a-bosso. Ze worden verder gevarieerd door mobs van Champions en Minibosses, Diablo-nietjes die zorgen voor pieken in de loopmoeilijkheid.

Maar wat ze echt buitengewoon maakt, en de perfecte aanvulling op je belachelijk krachtige karakter, is de schaal. Sommige zijn zo groot dat het even duurt voordat je merkt dat ze zelfs aan te vallen zijn, en andere zwermen in aantallen die het scherm vullen. Het is opwindend, spectaculair en gruwelijk heroïsch om door deze rennende hordes te breken in een straal van gescheurd vlees en chitine.

Zelfs de baasgevechten zijn niet verschrikkelijk - een genre primeur, voor zover ik me kan herinneren. In plaats van simpelweg absurd stoer te zijn, zijn ze allemaal behoorlijk gevaarlijk. De uitdaging is niet om hun schade op te vangen terwijl je door een torenhoge gezondheidsbalk kauwt, maar om snel genoeg te bewegen om een ​​zekere dood te ontwijken.

Die specifieke gevechten zijn beter met vrienden, en coöp verloopt prachtig naadloos: het is één klik om je bij iemand aan te sluiten die momenteel aan het spelen is, en nog een om midden in het gevecht naar hun kant te teleporteren. Je kunt elkaar ook weer tot leven wekken als je down bent, wat tot enkele dramatische reddingsacties leidt – ondanks de verwaarloosbare straf voor respawnen.

Maar bij langere sessies voelt coöp soms als een lastige situatie. Er is deze keer een zeer opzettelijke focus op het verhaal, maar er zijn bijna geen systemen om dat met meer dan één speler te laten werken. Als één persoon de dialoog in het spel overslaat, wordt deze voor iedereen overgeslagen zonder waarschuwing, en vaak is er geen manier om deze terug te krijgen. Zelfs met tussenfilmpjes kun je niet stemmen of je ze wilt overslaan, en er is geen spraakcommunicatie om erover te praten. Dit alles maakt het alleen-online ding nog verbijsterender.

Het is een fenomenaal goed spel, meteen leuk om te spelen en blijvend dwangmatig, zij het om heel andere redenen dan de rest van de serie. Maar het komt vast te zitten aan deze zinloze, schadelijke beperking.

Moet ik daarvoor een straf van 0% geven? Dat is niet erg handig als je wilt weten hoe goed de game zelf is. Moet ik het volledig negeren en het spel de score geven die het anders zou verdienen? Dat lukt mij niet helemaal. Ik ben gewoon minder enthousiast over het bezitten van Diablo 3 als het achterblijft en me af en toe uitschakelt.

Er is een eenvoudige manier om deze dilemma's op te lossen. Als je een vriend bent en mij vraagt ​​of je deze moet krijgen, zou ik vragen of je een snelle en betrouwbare verbinding hebt. Ik zou je bewust maken van de problemen daarbuiten, Blizzard een beetje belasteren en dan dit zeggen: God ja.

Vrij proces

Het is een veranderd spel, maar het is nog nooit zo spectaculair leuk geweest om te spelen, of zo creatief om aan te sleutelen.