(Afbeelding tegoed: Noah Smith)
Nadat ik het volgende niveau van upgrades voor mijn pc had begroot, zorgde de totale kosten van mijn nieuwe componenten ervoor dat ik elke dollar eindeloos twijfelde. Ik bleef maar denken: 'heb ik dit echt nodig?' en 'hoeveel verschil zal dit echt maken?', waarbij het antwoord op beide altijd een flauwe variant is van 'het hangt ervan af'. Het voelt nu meer dan ooit alsof hardware van de bovenste plank weinig betekent in de wereld van niet-geoptimaliseerde, onvoltooide triple-A-games, en het overschrijden van de rubicon van 4K-gaming is ronduit onmogelijk als je niet $ 1.000 kunt uitgeven aan alleen een grafische kaart.
Ik ging dus de tegenovergestelde kant op. Ik heb in plaats daarvan een CRT gekocht.
Als je vluchtig hebt gezocht naar hoe modern gamen op een CRT er in de jaren 2020 uitziet, ben je misschien tegengekomen deze diepe duik van Digital Foundry. Het is een geweldige video en schetst enkele technische voordelen van een CRT-scherm: levendige, levendige kleuren die er echt uitspringen, met diepe zwarttinten en verblindend wit waar LCD's alleen maar van kunnen dromen. Een reactievermogen en bewegingshelderheid die vandaag de dag nog steeds ongeëvenaard zijn door de meeste hi-refresh flatscreens. In die Digital Foundry-video is de Sony FW900 te zien, de Rolls Royce onder de CRT-schermen, die een resolutie van 4K om 16:10 kan verwerken.
Jij en ik zullen waarschijnlijk nooit zo'n goede monitor vinden zonder een Craigslist-wonder, omdat ze buitengewoon zeldzaam en belachelijk duur zijn. Nee, als je dit pad bewandelt, zul je hoogstwaarschijnlijk genoegen nemen met iets in het 900p-bereik bij 4:3, specificaties die op papier niet noodzakelijkerwijs verblinden. Maar de ervaring van het gebruik van een CRT om pc-games te spelen, vooral snelle shooters, is zoveel beter dan de specificaties kunnen weergeven: je zult het gevoel hebben dat Milhouse Bonestorm speelt.
Het konijntjeshuppelen van de ene shootout naar de andere in Dusk voelde bijna net zo goed als het eruit zag, waarbij de contrasterende verzadigde en onverzadigde uitersten van het kunstontwerp explodeerden met rijke tinten en diepe schaduwen. Hetzelfde gold voor de grimmige tegenhangers Warhammer 40.000 Boltgun & Darktide - waar de blauw- en magentakleuren van Boltgun overweldigend waren en de diepte van de bruin-, zwart- en groentinten in Darktide ervoor zorgde dat de foto eruitzag alsof hij was overgoten met industrieel vuil. De pulserende achtergronden van Hotline Miami leken op tsunami's van vloeibare neon die uit het scherm stroomden.
Zelfs het verkrijgen van een van deze dingen is echter een hindernis. Vanwege hun grootte en leeftijd is het het meest verstandig om lokaal te kopen en op te halen, wat betekent dat je rond moet snuffelen naar een gemeenschap bij jou in de buurt. Toen ik besloot op zoek te gaan naar een oude monitor, sloot ik me aan bij een plaatselijke groep vintage computeronderdelen en vroeg een beheerder om enkele tips over waar ik op zoek kon gaan naar een 19-inch CRT. Ik had helemaal geluk toen hij zei dat hij er een had die hij op het punt stond te vermelden voor $ 80.
Als je er zelf een wilt kopen, is het de moeite waard om die grote recyclingbakken voor elektronisch afval in de gaten te houden die je zo nu en dan in het plaatselijke winkelcentrum ziet - misschien hoef je niet eens geld uit te geven. Facebook-marktplaats en Kijiji-vermeldingen zijn ook geweldige plekken, vooral als u zoekt met de trefwoorden 'oude computermonitor'.
Een onhandige poging die ik tijdens mijn aanschaf heb gedaan, was het niet vooraf meten van de volledige voetafdruk van de monitor; een CRT zal je hele opstelling bevechten voor de ruimte die hij verdient, idealiter een diep hoekbureau met voldoende ondersteuning. Mijn gemotoriseerde sta-bureau smeekt om de dood sinds ik dit ding in januari kreeg.
Toen ik eindelijk alles had ingesteld (en de RGB-balans goed had geconfigureerd), koesterde ik me in de volle glorie van de technologie van weleer, de CRT-filteropties in Hotline Miami en emulators werden onmiddellijk overbodig. Een van de eerste games die ik haastig opstartte was Armored Core 3 (geëmuleerd via PCSX2), een langverwachte herhaling voorafgaand aan de komende Armored Core 6. De CRT smolt veel van de grillige 'details' in lage resolutie weg die op de game waren afgebeeld. de blootgestelde oppervlakken van de mecha, die nu meer de indruk wekken van klinknagels, sensoren en panelen dan van de massa pixels die ze daadwerkelijk overbrengen.
CRT-beeldschermen zijn gewild in de retro-gaminggemeenschap, vooral onder fans van vechtgames die de paar extra frames van reactievermogen waarderen die een analoog signaal hen biedt. Consolegames met lage resolutie profiteren ook visueel van het omzeilen van het modderige proces van HD-opschaling. De CRTPixels account op Twitter laat zien hoe de ‘onscherpte’ van een CRT-scherm de natuurlijk ruwe randen van pixelkunst verzacht (vaak ten goede), en moderne games profiteren ook van die analoge onscherpte, waardoor het beeld een soort ingebouwde anti-onscherpte krijgt. aliasing.
(Afbeelding tegoed: Noah Smith)
Bij high-end pc-games maakt dit aanzienlijke GPU-kracht vrij die kan worden gericht op textuurkwaliteit, belichting of resolutie. Het draaien van de notoir niet-geoptimaliseerde Darktide op 1050p met de meeste nabewerking uitgeschakeld, leverde een merkbaar aantrekkelijker beeld op een CRT op. dan op mijn LCD-monitoren, en het geeft me een paar extra broodnodige frames. Ik had dezelfde ervaring met Cyberpunk 2077: het onderdompelen in de iriserende elektrische blues, greens en magenta's van Night City was zo transformerend dat ik uiteindelijk het hele spel in de loop van een week opnieuw speelde.
Niet alleen waren de intens levendige kleurenpaletten van de kenmerkende wijken van Night City oogverblindend mooi op een analoog scherm, maar mijn berekende daling in grafische instellingen zorgde voor consistente prestaties.
Er zijn uiteraard zeer belangrijke nadelen en compromissen. Ik besloot de latentie te testen door via de achterste helft van de prachtige Bayoneta 1 pc-poort te spelen en werd gebombardeerd met onmogelijk te ontwijken aanvallen buiten het scherm. De reactiesnelheid van het scherm was geweldig, maar de spellogica houdt geen rekening met je beeldverhouding bij het bepalen van de agressiviteit van vijandelijke AI, een onverwacht voorbeeld van software-incompatibiliteit. Als u milieubewust bent of al een dure energierekening heeft, moet u ook rekening houden met het felle stroomverbruik.
Afbeelding 1 van 3(Afbeelding tegoed: Noah Smith)
(Afbeelding tegoed: Noah Smith)
(Afbeelding tegoed: Noah Smith)
Maar er schuilt een echte charme onder al het gedoe dat dit beest een plaats in mijn opstelling heeft opgeleverd. Het opstarten van mijn CRT voelt zwaar en weloverwogen, alsof ik de motoren van de Nostromo aanzet. De aan/uit-knop zakt diep in het chassis, als de primer voor een elektrochemische palantir, ingekapseld in vergeeld, door sigaretten besmeurd plastic. Wanneer het scherm tot leven komt, is het een langzaam straaltje bruinachtig groen en blauw dat langzaam de juiste tinten vindt en uitgroeit tot een levendige, iriserende dons. Een oorverdovende ontlading van elektronen gaat over in een laag gejank, een constante herinnering dat er iets achter het glas beweegt. Het is gemakkelijk te begrijpen waarom deze dingen nu zo gefetisjiseerd zijn als ze zich recht voor je neus bevinden: het voelt als magie.
Er zijn te weinig CRT's om de eerste keuze te zijn voor degenen die op de hoogte willen zijn van beeldschermen met hoge vernieuwingsfrequentie en hoge resolutie, maar voor de hobbyist met een budget en een open geest denk ik dat het serieus de moeite waard is om er een te overwegen. De nieuw leven ingeblazen ervaringen met enkele van de minst coöperatieve recente releases van pc-gaming waren een onverwacht voordeel van modern gamen op een CRT, en een deel van de reden waarom ik denk dat het de moeite waard is om er een te kopen als de sterren op één lijn liggen en je een werkende game voor een fatsoenlijke prijs kunt krijgen. Mijn monitor vond zijn niche als een speciaal emulatie- en retro FPS-scherm, waarop af en toe een pixelart-indiegame of Media Player Classic draaide.
Uiteindelijk vond ik het geweldig om iets te hebben dat me concreet verankerde in de geschiedenis van pc-gaming en dat, net als het bouwen van mijn eigen pc, zijn eigen niveau van afstemming en finesse vereist om er het maximale uit te halen.
