The Elder Scrolls V: Skyrim-recensie

Ons oordeel

Een enorme en prachtige wereld vol spannende mogelijkheden, fascinerende plekken, boeiende avonturen en vliegende hagedissen.

Game Geek HUB staat voor je klaarOns ervaren team besteedt vele uren aan elke beoordeling, om echt tot de kern te komen van wat voor u het belangrijkst is. Lees meer over hoe we games en hardware evalueren.

Om de 30e verjaardag van The Elder Scrolls te vieren, publiceren we onze originele recensies van elke hoofdgame in de serie vanuit onze archieven. Deze recensie verscheen voor het eerst in Game Geek HUBUK nummer 235, in december 2011.

Skyrim is onze hoogst gewaardeerde game in de serie: één heel procentpunt hoger dan Vergetelheid . Als je Tom's recensie hier doorleest, zou het duidelijk moeten zijn waarom. Waar zijn Oblivion-recensie veel verhalen vertelde over de avonturen van zijn personage, waren ze allemaal door de lens van het zoektochtlogboek. De acties die hij beschreef, waren de acties die hem werden gevraagd, zij het verrijkt met opkomende hilariteit en persoonlijke flair. Maar hier begint Tom aan een langdurige hervertelling van een willekeurige gevechtsontmoeting – een toevallig moment dat puur en alleen plaatsvond dankzij de toegevoegde textuur van Skyrims spel van moment tot moment. Het geeft een fantasie weer waar The Elder Scrolls eerder op had gezinspeeld, maar nog nooit zo goed had gerealiseerd.

Maak je geen zorgen, ik ga hier niets verklappen; ik zal alles wat met het verhaal te maken heeft buiten het uitgangspunt vermijden. Met een ander spel zou dat lastig zijn. Bij Skyrim zijn de verhalen die voortkomen uit de manier waarop de game werkt vaak de beste.

Het is een bevroren natie, net ten noorden van waar het vorige spel, Oblivion, plaatsvond. Een aangenaam korte introductie zet het plot uiteen: Skyrim zit midden in een opstand, je bent ter dood veroordeeld en er zijn zojuist draken opgedoken. Succes!

Ontwikkelaar Bethesda Softworks
Minimaal systeem 2GHz CPU, 2Gb RAM, 512Mb 3D-kaart
Aanbevolen Quad-core CPU, 4Gb RAM, GeForce GTX 260 of ATI Radeon 4890
Datum van publicatie 11 november 2011

best beoordeelde gamingstoelen

Op dat punt kom je uit een grot in 40 vierkante kilometer koud en bergachtig land, en dat is alles. Al het andere is aan jou.

Zelfs na honderden uren in Morrowind en Oblivion te hebben doorgebracht, is het gevoel van vrijheid in Skyrim duizelingwekkend. De uitgestrekte bergen in alle richtingen zorgen ervoor dat het landschap grenzeloos lijkt, en zelfs na 55 uur verkenning voelt deze wereld enorm en onbekend aan op een schaal die geen van de vorige twee games deed.

Niet het hele landschap is onder nul, en zelfs tussen de ijzige klimaten is er een opwindende variatie: ijsgrotten die rinkelen van druipende ijskristallen, kolossale bergen met sneeuwkrullen die door de huilende wind worden opgewaaid, naaldbossen in rotsachtige riviervalleien.

De bergen veranderen alles. Waar je ook naartoe gaat, je reis bestaat uit het beklimmen van verraderlijke rotsen en het afglijden van hartverscheurende hellingen. Het landschap is een uitdaging en reizen wordt een spel.

Het is moeilijk om een ​​minuut lang in welke richting dan ook te lopen zonder een intrigerende grot tegen te komen, een eenzame hut, een paar vreemde stenen, een rondzwervende reiziger, een spookachtig fort. Deze waren schaars en snel repetitief in Oblivion, maar dat is ook niet het geval in Skyrim: het wemelt van de fascinerende plaatsen, allemaal verschillend. Het duurde 40 uur voordat ik een kerker binnenstormde die eruitzag als een kerker die ik eerder had gezien, en zelfs toen was wat ik daar deed drastisch anders.

Deze plekken vormen het hart van Skyrim en dat maakt het spannend om te verkennen. Je kruipt er doorheen met je hart in je mond, je enige soundtrack is het doffe gekreun van de wind buiten, om oude legendes, dode helden, vreemde artefacten, duistere goden, vergeten diepten, ondergrondse watervallen, verloren schepen, afschuwelijke insecten en gemene vallen te ontdekken . Het is het beste Indiana Jones-spel ooit gemaakt.

De draken verschijnen pas als je de eerste paar stappen van de hoofdmissie van het spel hebt uitgevoerd, dus het is aan jou of je wilt dat ze de wereld terroriseren terwijl je ronddwaalt. Een wereld waarin je een berg kunt beklimmen en een vliegende hagedis van ruim 12 meter hoog ziet die ijsstralen naar het dorp beneden spuugt, is veel interessanter om in te zijn. Maar als je tegen ze vecht, verandert er nooit veel: je kunt ze gewoon negeren totdat ze landen. schiet ze dan van een afstand neer als ze dat doen.

Je eerste drakenmoord is een diepgaand, raar moment. Ik snelde naar het neergestorte karkas om het te plunderen en keek toen op. De hele stad was naar buiten gekomen om naar het lichaam te staren, iets dat zo groot en vreemd voor hen was als een T-rex in een museum.

Ik probeerde er een ijsschicht op te schieten, gewoon om aan te tonen dat hij dood was, en de kracht katapulteerde onverwachts het hele ding met geweld de verte in. Een bedelaar keek me aan en zei: 'O ja, gooi je afval maar rond.'

Je karakter wordt beter in wat je ook doet: een boog afvuren, mensen besluipen, genezende spreuken uitspreken, drankjes mixen, met een bijl zwaaien. Er is altijd een element van dit op praktijk gebaseerde systeem geweest in Elder Scrolls-spellen, maar in Skyrim is het onbeperkt: je hoeft niet te beslissen waar je je op gaat concentreren wanneer je je personage creëert, je kunt het gewoon organisch laten ontwikkelen .

Dat alleen al zou een beetje te hands-off voelen, maar je gaat ook een niveau hoger. Wanneer dat gebeurt, krijg je een extraatje: iets dat je kunt besteden aan een krachtige verbetering van een vaardigheid die je bijzonder leuk vindt. Elk uur neem je een belangrijke beslissing over de capaciteiten van je personage.

Ze zijn dramatisch. Het eerste punt dat je in Destruction-magie steekt, zorgt ervoor dat je twee keer zo lang vlammen uit je handen kunt laten stromen als voorheen. Naarmate je blijft investeren in één vaardigheid, kun je interessantere aanpassingen krijgen: ik heb nu een voordeel voor Boogschieten dat de tijd vertraagt ​​wanneer ik mijn boog richt, en een voor de Sneak-vaardigheid waarmee ik een sluipende voorwaartse rol kan maken.

Nogmaals, de vrijheid is duizelingwekkend: elk van de 18 vaardigheden heeft een boom van ongeveer 15 voordelen, en het scala aan helden dat je kunt bouwen is enorm. Ik concentreerde me op Sneak tot het punt van absurditeit - nu ben ik bijna onzichtbaar en krijg ik een schadebonus van 3.000% voor rugsteken met dolken. Het is de speelstijl die ik altijd al heb gewild in een RPG, maar die ik nog nooit eerder heb kunnen verwezenlijken.

waar is hondenwiet en doodskap

(Afbeelding tegoed: toekomst)

De vijanden die je tegenkomt, worden in sommige gevallen door het spel gegenereerd, passend bij het niveau van je personage. In Oblivion voelde dat soms als watertrappelen: vooruitgang was slechts een statistiekverhoging, en je vijanden hielden gelijke tred. Dat geldt niet nu je karakter meer wordt bepaald door zijn of haar voordelen, omdat de manier waarop je speelt voortdurend verandert.

Leveled content wordt ook gewoon minder gebruikt: op level 30 zijn mijn meest voorkomende vijanden nog steeds bandieten met wapens van laag niveau. En nog steeds kom ik dingen tegen die te gevaarlijk zijn om aan te pakken.

Als ik een smal bergpad op zoek ga naar een zoektocht, houdt iets me tegen: een drakengebrul. Ik controleer de lucht - niets, maar ik hoor het nog drie keer vóór de piek.

Bovenaan vind ik een kamp vol lijken, waar een grote zwarte beer overheen brult. Haha. Hij is nog steeds meer dan ik aankan in een rechtstreeks gevecht, maar als hij mij bereikt, gebruik ik een Drakenschreeuw. Het raakt onmiddellijk bevriend met elk dier, en hij slentert nonchalant weg. Met een licht schuldgevoel steek ik hem in de rug voordat het uitgewerkt is.

Dat is het moment waarop de draak met een enorme klap landt, twee meter van mijn gezicht.

Ik ren.

Een gebrul van bevroren lucht vangt me op in mijn rug, maar ik blijf doorgaan: over een bergkam, een klein stukje af en regelrecht tegen een bandiet aan. Ik ontwijk de bandiet, recht in een Flame Atronach. Er zitten nog vijf bandieten achter. De draak is in de lucht. Ik werp mezelf van de berg, een paar honderd meter de rivier beneden in.

De Elder Scrolls: Arena
The Elder Scrolls II: Daggerfall
The Elder Scrolls III: Morrowind
The Elder Scrolls IV: Vergetelheid
The Elder Scrolls V: Skyrim

Ik stort naar de rivierbedding en zwem tot ik buiten adem ben. Als ik boven kom, is de lucht verlicht met vuurballen en vlammende pijlen, de draak spuugt een stroom ijs op de bandieten, en ik lach.

Het sluipende personage dat ik in Skyrim heb gebouwd, zou in Oblivion minder leuk zijn geweest. Of u werd gedetecteerd, was een binaire en grillige kwestie. Skyrim geeft je op een slimme manier een indicatie op het scherm van hoe achterdochtig je vijanden zijn en waar ze zich bevinden terwijl ze op je jagen. Het maakt stealth zelfs tegen grote groepen haalbaar: als je wordt gerommel, kun je je terugtrekken en je verstoppen. En er zit een langzaam, methodisch tempo in: lange minuten van spanning, onderbroken door plotselinge stromen van voldoening of paniek.

Magie heeft ondertussen een ongelooflijk geknetter van brute kracht gekregen. Keizer Palpatine zou een magiër van niveau één zijn in Skyrim – het ontketenen van twee stortvloeden van vernietigende elektrische bogen is letterlijk de eerste truc die je leert, en je wordt er niet eens mee in een reactorschacht gegooid.

Eén aanpassing is echter een groot verlies: je kunt niet je eigen spreuken ontwerpen. De spreuken van Oblivion opende zoveel slimme mogelijkheden - nu ben je grotendeels beperkt tot wat je in winkels kunt kopen.

cheats op gta san andreas pc

Hoewel we het over de minpunten hebben, zijn de fysieke gevechten niet veel verbeterd. Er zijn filmische kill-moves wanneer je vijand weinig gezondheid heeft, maar of ze worden geactiveerd lijkt willekeurig te zijn of afhankelijk van de vraag of de vooraf ingeblikte animatie past in de ruimte waarin je je bevindt. Te vaak zwaai je met je wapen rond en vijanden reageren nauwelijks op de treffers.

De uitzondering is boogschieten: bogen zijn nu heerlijk krachtig, en stealth-schoten kunnen mensen in één uiterst bevredigende klap doorprikken.

Wat de algemene gevechten wel verbetert, is een functie die ik niet helemaal had verwacht: je kunt vaste metgezellen inhuren of er vriendschap mee sluiten. Ik heb aan het begin van het spel een kleine gunst bewezen aan een elf, waardoor ik zijn loyaliteit heb verdiend voor de volgende 40 speeluren. Sidekicks voegen een wilde kant toe aan gevechten: een pijl uit het niets kan een climaxgevecht beëindigen, of een misplaatste Drakenschreeuw kan je vriend per ongeluk in een afgrond slaan.

De Dragon Shouts, verkregen door het verkennen en doden van draken, zijn als een mannelijkere versie van conventionele magie. De een kan zelfs een Reus laten vliegen, de een laat je vuur spuwen, de ander maakt je een paar seconden volledig onoverwinnelijk. Zelfs de manier om vriendschap te sluiten met harige dieren is macho: het kan vier beren en een roedel wolven met één boos gebrul in gehoorzame huisdieren veranderen.

race-videogames pc

Voordat ik de dierenschreeuw kreeg, had ik een sabeltandprobleem. Toen ik bovenaan een waterval een snelstromende rivier overstak, zag een enorme wilde kat mij. Een goed schot met een boog maakte geen deuk in de enorme gezondheidsbalk, en hij plonsde in het water om bij mij te komen. De stroming was te sterk om op tijd weg te komen, dus deed ik het enige wat hij niet kon: onoverwinnelijk worden en mezelf van de waterval werpen.

Na een paar seconden vrije val raakte ik de rotsen, oriënteerde me en keek omhoog. De kat – een stipje erboven – leek over de watervallen naar mij te kijken. Toen gleed het uit. Zijn slungelige lappenpop sloeg onderweg tegen elke rotspunt en klemde zich tussen twee stenen recht boven mij, terwijl zijn enorme hoofd leeg staarde.

De eerste paar speurtochten waar je naartoe wordt geduwd, leveren je de Dragon Shouts op. Daarna is de hoofdmissie een bizarre mix van enkele van de beste momenten in het spel, en enkele van de slechtste.

Het faalt waar de vorige games faalden: het probeert je missie een episch gevoel te geven door het over een profetie te laten gaan, en doet vervolgens al zijn uiteenzettingen in het aloude formaat van oude mannen die je eindeloze lezingen geven. Het acteerwerk is op zijn best toneelachtig, in het slechtste geval pijnlijk. En het voegt een nieuw probleem toe: je dialoogkeuzes zijn nu volledig uitgeschreven, en je enige opties zijn om als een ongelovig schoolkind te reageren op elke voorspelbare ontwikkeling. Het maakt het niet gemakkelijk om je een held te voelen.

De belangrijkste speurtochten zelf zijn meestal goed: een vrolijke mix van geheimhouding, avontuur en het verkennen van ongelooflijke nieuwe plekken. Eén locatie, die ik niet zal verklappen, kreeg een echte snik. Maar dan is er nog een verschrikkelijke stealth-missie die volgens een geheel eigen logica lijkt te werken: bewakers zien je al van kilometers afstand, ondanks dat je de verkeerde kant op kijkt. En de baasdraken waar het naar blijft gooien, worden nooit interessanter om te vechten – het toevoegen van meer hitpoints maakt de herhaling alleen maar moeilijker te negeren.

Overal elders zijn de speurtochten schitterend. Toevallige ontmoetingen leiden tot uitgestrekte heldendichten die je meenemen naar adembenemende locaties, oude geheimen blootleggen en interessante wendingen trekken. Zelfs de factiemissies zijn hier beter. Het voelt alsof Bethesda zich realiseerde dat dit voor veel spelers de belangrijkste zoektocht werd, en daarop voortbouwde voor Skyrim. Ze beginnen klein, maar elk ontrafelt zich in een groter verhaal met hogere inzet. Sommigen van hen voelen als het persoonlijke epos dat de belangrijkste zoektocht altijd niet is geweest.

We kregen een recensie-exemplaar van Skyrim op de dag dat het spel officieel klaar was, maar het bevat merkwaardig veel fouten. Naast een heleboel kleine problemen, zoals problemen bij het opnieuw toewijzen van besturingselementen, is er glitchy karaktergedrag dat missies kan breken, en AI-flipouts die een hele stad tegen je kunnen keren. En de interface is niet goed aangepast aan pc: hij negeert soms de positie van je cursor in menu's. Er komt een update zodra de game uitkomt, maar er valt hier nog heel veel te patchen. Leg je de volgende keer misschien niet vast aan een specifieke releasedag alleen maar omdat er veel elfen in staan?

Dit zijn echter geen motorproblemen. Skyrim is gebaseerd op technologie die Bethesda er speciaal voor heeft gebouwd, in plaats van de middleware-engine die wordt gebruikt door Oblivion en Fallout 3. Het is een slank, snel en mooi ding. Nieuwe lichttechnieken en een pluizig soort bevroren mist geven de wereld een koude glans, en de voorheen gezwollen gezichten zijn scherp, gemeen en gedefinieerd. Zelfs de laadtijden zijn opwindend snel. Op maximale instellingen draait het op 30-40 frames per seconde op een pc waarop Oblivion op 50-60 draait - een behoorlijke afweging voor de toename van scenery-porno.

Daar zijn er veel van. Er is van alles, en je hebt er volledig de vrije hand over. Skyrim voelt twee keer zo groot aan als Oblivion, ondanks dat het hetzelfde areaal is, gewoon omdat er zoveel meer te zien en te doen is. Zoeken naar Dragon Shouts is een spel op zich. Het verkennen van elke kerker is een spel op zich. Elk van de zes facties is een spel op zichzelf. Het feit dat de hoofdmissie een allegaartje is, doet dus niets af aan de enorme voorraad geweldige ervaringen van Skyrim.

De spellen die we normaal gesproken open werelden noemen – de afgesloten steden en niveaubeperkte grindgronden – zijn hier niet mee te vergelijken. Terwijl alle anderen zich druk maken over hoe ze de speler moeten controleren en beperken, heeft Bethesda gewoon een verdomd land in een doos gestopt. Het is de beste openwereldgame die ik ooit heb gespeeld, de meest bevrijdende RPG die ik ooit heb gespeeld, en een van mijn favoriete plekken in deze of welke andere wereld dan ook.

Voor het geval ik het niet duidelijk begrijp: dit is een duim omhoog.

Vrij proces

Een enorme en prachtige wereld vol spannende mogelijkheden, fascinerende plekken, boeiende avonturen en vliegende hagedissen.